Ekumenizm- Błogosławieństwo czy przekleństwo? 

​

Wielu chrześcijan nie widzi nic złego w uczestniczeniu w katolickich liturgiach, czy sakramentach. Tłumaczą swe postępowanie tym, że Jezus również przychodził do świątyni. Zapominają o fakcie, że żydowska świątynia była zbudowana z Bożego rozkazu, natomiast katolickie bazyliki nie. Jeśli uczciwie podejdziemy do tego argumentu, ważne jest zwrócić uwagę, na zachowanie Jezusa, czy przymykał oczy na zło i kłamstwo?

Osoby uważające że ich zachowanie jest analogiczne do zachowania Jezusa w świątyni, winny raczej stanąć przed katolickim ołtarzem i ukazać katolickie zwiedzenie, by ratować dusze ludzi, sprowadzonych na manowce. W takich okolicznościach możemy powoływać się na Jezusa, jednak te osoby tego nie robią, przemilczają raczej niewygodne fakty. Zwrócenie uwagi traktują jako niepotrzebne czepianie się szczegółów. Czy mają rację? Czy warto dla wspólnego uczestnictwa w nabożeństwach zignorować różnice?

Ekumenizm jest znaczącym ruchem w chrześcijaństwie. Ma wielu zwolenników, oraz wielu przeciwników. Jest to ruch tak różnorodny, że łatwo się pogubić, o co w nim chodzi. O co tyle dyskusji i kłótni? Nie będziemy tu przybliżać historycznych początków ruchu i całej idei. Skupimy się raczej na analizie ekumenizmu, na płaszczyźnie międzyludzkiej, oraz jakie emocje towarzyszą ruchowi i dlaczego jest to tak drażliwy temat.

Chrześcijanie dzielą się na dwa obozy, zwolenników ekumenizmu i przeciwników. Rzadko spotyka się osoby zaangażowane w chrześcijaństwo, które nie mają zdania na ten temat lub jest im on obojętny. Marzeniem wielu chrześcijan jest zobaczenie zjednoczonego chrześcijaństwa. Kiedy wszyscy myślą o wierze tak samo, a różnice są tak małe, że wręcz nieistotne. Obserwując działalność na rzecz zjednoczenia chrześcijan, widzimy, że różne kościoły (wyznania), mają różne cele. Czy to konfesje należące do Rady Ekumenicznej czy też tylko luźno współpracujące. Na pewno inna jest motywacja kościołów protestanckich, a inna niezrzeszonego w Radzie Ekumenicznej kościoła rzymskokatolickiego.

Obserwując działania ekumeniczne przywódców kościelnych, zauważamy, że często kierują się czymś innym niż zwykli wierni danego kościoła. Przywódcom zależy na ujednoliceniu nauk, dojściu do kompromisów, lub, jak w przypadku kościoła rzymskokatolickiego, wchłonięciu innych wyznań do kościoła "matki''.

Co do laikatu, ekumenizm oznacza często po prostu wspólne skupienie się na Bogu, ignorowanie wielu doktryn, z myślą, że to nasza żywa wiara jest najważniejsza. Taka idea narodziła się w sztywnym luteranizmie, określanym jako martwa ortodoksja. Był to ruch pietystyczny, sprzeciwiający się zimnemu doktrynalnemu chrześcijaństwu. Charakteryzował się przeżyciem wewnętrznej przemiany. Zamiast płytkiej powierzchownej wiary, pietyzm głosił wzbogacenie jej odczuciami i zmienionym życiem, bez zmieniania teologii. W idei tej było dużo dobrych zmian, zachęcano ludzi do życia wiarą na co dzień. Jednak jak każda idea i reforma, łatwo może być zabrudzona nieprawdziwym wątkiem. Za przykład niech posłużą słowa jednego z ojców pietyzmu, Filipa Spenera "Lepszy żywy heretyk, niż martwy ortodoksa''. Dziś te słowa odbijają się szerokim echem wśród ekumenistów.

Częstym przykładem jest organizowanie spotkań katolickoprotestanckich, szczególnie charyzmatycznych. Spotykają się osoby obu konfesji i wspólnie przezywają wiarę. Można rzec, że idealnie wpisują się w słowa Spenera. Nie wskazując palcem która grupa ma być tą heretycką, a która ortodoksyjną, nie uciekniemy przed faktem, że jednak taki podział jest nieunikniony. Pamiętajmy, że za każdą grupą kościelną, stoi cała nauka i teologia danego wyznania.

Osoby identyfikujące się z danym wyznaniem, jednoznacznie identyfikują się z nauką tego kościoła. Szczególnie dotyczy to wyznania rzymskokatolickiego, gdyż kościół ten naucza, że nauka soborów, Tradycji Świętej, oraz Ojców Kościoła, musi być w całości, bez wyjątku wyznawana i praktykowana. Tak więc pojawia się problem, i to bardzo duży. Sobory katolickie bardzo jasno określiły naukę o usprawiedliwieniu i zbawieniu. Zaznaczają również że każdy kto wierzy inaczej, i odtrąca pośrednictwo kościoła, oraz uważa że do zbawienia nie są potrzebne sakramenty jest heretykiem, jest jak to określa Trydent, przeklęty.

Warto tu wspomnieć, że II Sobór Watykański, nie zdjął klątw z ewangelicznych chrześcijan i ich drogę do zbawienia, uważa nadal za heretycką. Sobór ten, nie wycofał się również z nauk takich jak odpusty, czyściec, zbawienie z uczynków, brak pewności zbawienia do ostatnich chwil życia. Teologia Tomasza z Akwinu wciąż jest aktualna, choć niebiblijna jak chociażby w nauce o upadku człowieka. Twierdził on, że wola człowieka doznała upadku, jednak intelekt nie. Stał się on w pełni autonomicznym. Dowodził, że istnieje naturalny świat i naturalna wiedza, która nie zależy od łaski. Dlatego niechrześcijanin, jak Arystoteles, może dojść tą naturalną drogą do poznania Boga. Dlaczego wspominam o tym fakcie? Ponieważ to Arystoteles jest wsparciem katolickiej nauki o transsubstancjacji. Niebiblijne wnioski, prowadzą do niebiblijnych nauk. Jednak spotkania ekumeniczne, pomimo takich różnic mają się bardzo dobrze.

Wielu ewangelicznych chrześcijan, widząc powierzchowną wiarę w zborach, i porównując ją z zaangażowaniem katolików, woli żywych heretyków niż martwych ortodoksów. Nie jest to sposób na uleczenie chrześcijan. Słychać o nawróconych księżach, nowo-narodzonych katolikach oraz darach Ducha jakie tam istnieją. Jako były nowo-narodzony katolik charyzmatyczny, mogę stwierdzić, że jeżeli to nowo-narodzenie jest prawdziwe, to nie pozwoli ono trwać w społeczności która naucza przeciw niemu. W ostatnich latach jest bardzo popularne przechodzenie na katolicyzm, wielu przywódców protestanckich w ostatnich 20 latach przeszło na tą religię. Zrobił to między innymi szwedzki charyzmatyk, Ulf Ekman. Kenneth Copeland wybiera się do Rzymu. Całe parafie anglikańskie przechodzą na rzymski katolicyzm. Luterańsko- Katolicka deklaracja o usprawiedliwieniu z 1999 roku też jest przykładem działań ekumenicznych.

Ignorancja co do wyznania wiary wydaje się powszechna. Jeśli jednak Duch Święty daje dary katolikom i protestantom, to oznacza że nauka nie jest ważna. Ważne być szczerym, żyć wiarą, i kochać Boga, cokolwiek to oznacza. Spotykam się z przykładami, że działania ekumeniczne i wzajemne traktowanie się jako bracia i siostry w Chrystusie, odnosi się nie tylko do katolików. Chrześcijanie są tak otwarci, że tego miana nie szczędzą nawet Badaczom Pisma Świętego czy wyznawcom Ruchu Kubego (ariańskim sabatnikom). Jednoznaczny opór zauważany jest tylko wobec Świadków Jehowy. Myślę, że gdyby nie ich izolacjonizm i szeroko zakrojona apologetyka, to i oni byliby często traktowani jako nasi bracia.

Uważam, że kościół powinien ponownie przemyśleć i w świetle słowa Bożego przyjrzeć się inicjatywom, w których biorą udział. Nie jest niczym niestosownym, pamiętanie o naszych braciach prześladowanych i palonych na stosach przez katolicką inkwizycję. Nie ma nic złego w świadomości, że był czas, gdy czytanie Biblii groziło śmiercią. Spotykała ona tych, którzy ją tłumaczyli, by chłopiec od pługa, znał ja lepiej od katolickiego kleru. Tacy bohaterowie wiary byli zabijani, a ich oprawcy są świętymi katolickimi. Nie jest to nawoływaniem do nienawiści czy braku tolerancji, ale do zgodnej z rzeczywistością świadomości chrześcijan. Pamiętanie wydarzeń historycznych i wyciąganie z nich wniosków. Czyjaś miła aparycja nie sprawia, że ktoś jest przyjacielem. Nie o nienawiść, a o rozwagę tu chodzi. Zaskakuje pozytywne podejście do papieża, choć jego celem jest zniszczenie ewangelicznego, biblijnego chrześcijaństwa. Jest bardzo popularny i lubiany przez wielu protestantów. Zapomina się o tym że jest jezuitą, a jako jezuita ma jeden cel: wchłonięcie ewangelicznego chrześcijaństwa do rzymskiego katolicyzmu. Czyni to prośbą, choć w historii papieże próbowali to uzyskać groźbą stosów.

Chrześcijanie posiadający tego samego Ducha, nie potrzebują ekumenii, mają społeczność niezależnie od denominacji w jakiej żyją. Deklaracje i dialogi potrzebne są tylko tam, gdzie idzie się na kompromis wobec Słowa Bożego. Tych ludzi mamy ewangelizować, mimo iż poczują się dotknięci. Lepsze to, od wiecznego potępienia. Zwrócę uwagę na jeszcze jedną kwestię. Toczą się dyskusje, jak zdefiniować chrześcijanina czy kościół chrześcijański. Wymienia się wiarę w Trójcę Świętą, wiarę w piekło i w wiele innych prawd biblijnych. Bardzo istotną jest wiara w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Jednak, można wierzyć w to wszystko, a równocześnie, nie stać się Nowym Stworzeniem w Jezusie Chrystusie. Po przysłuchaniu się rozmowie Nikodema z Jezusem, faryzeusz powiedział jasno, że wierzą, że wyszedł od Boga, ale wiara ta nie była zbawczą wiarą. Jezus zignorował cały opis wiary Nikodema, stwierdził tylko, kto się nie narodzi na nowo, nie ujrzy Królestwa Bożego. Wiara w te wszystkie prawdy nie czyni nas chrześcijanami w biblijnym ujęciu. Tylko nowe narodzenie. Nowe Stworzenie w Jezusie Chrystusie. Ważne, byśmy pamiętali o tym w tym ekumenicznym zawirowaniu.

Kamil Kranc- Chrześcijaństwo Dzisiaj