Czym jest chrześcijaństwo?

Ale wszystko to, co mi było zyskiem, uznałem ze względu na Chrystusa za szkodę. Lecz więcej jeszcze, wszystko uznaję za szkodę wobec doniosłości, jaką ma poznanie Jezusa Chrystusa, Pana mego, dla którego poniosłem wszelkie szkody i wszystko uznaję za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa. List do Filipian 3:7-8

 Będąc częścią społeczeństwa, spotykamy ludzi na co dzień. W pracy, na spacerze, czy w kościele. Gdy nadchodzi ważniejsze święto, zauważamy poruszenie całego narodu, czy wręcz kontynentów. Wystarczy jak sięgniemypamięcią do bożonarodzeniowych przygotowań lub Święta Zmarłych 1 listopada. To drugie święto, szczególnie w naszym kraju, ma specyficzny wymiar, choć z tego powodu zauważyć możemy coś bardzo istotnego. Mianowicie zauważamy, że osoby, których na co dzień nie podejrzewalibyśmy o praktyki i poglądy religijne, nagle przejawiają pewne zachowania świadczące o ich wierze w Boga. Najczęściej jest to wiara powierzchowna i incydentalna, ale pytając ich, czy są chrześcijanami, odpowiedzą, szczególnie w tym czasie właśnie, że oczywiście.

 Czym jest wiara chrześcijańska? Czy powinna być rewolucją w życiu człowieka, czy po prostu tradycją rodzinną, powierzchowną, często niestety infantylną częścią życia? Częścią zachodniej kultury i powodem do kilku miłych chwil świątecznych? Wszyscy raczej zgodzimy się, że najważniejszą, o ile nie jedyną normą, czym jest chrześcijaństwo (więc wiara w Jezusa), jest Biblia. Ta księga jest kolejnym dowodem na to, że społeczeństwo, w jakim żyjemy, jest chrześcijańskim jedynie samozwańczo. Przetłumaczona na setki języków, sprzedawana w kolosalnych nakładach, stojąca na półce prawie w każdym domu, jest swoistym bestsellerem. Niestety nieznanym i nieczytanym. Człowiek, nie znając Pisma Świętego, definiuje błędnie wiarę w Mesjasza żydowskiego, przepowiedzianego przez proroków Starego Testamentu. Oczekuje się od niej relatywizmu i pragmatyzmu. Idee te zalewają całe półki w księgarniach, również w tych chrześcijańskich. Człowiek jest w stanie świętować różne rzeczy, jeżeli tylko są one przyjemne.

 Przysłowie „Jak trwoga to do Boga” również odnajduje swoje miejsce w zalewie książek - od okultyzmu po humanizm i psychologię - które to mają nam ukazać przepis na sukces, lepsze życie, jeszcze silniejsze uczczenie samego siebie. Środki jakich używamy, są nieistotne, ważne są efekty. Przeświadczenie o tym, że jak coś działa, to jest dobre, jest tak przerażająco rozpowszechnione, że nie wiadomo, jak z tym walczyć. Równocześnie nadal jako prezent z różnych okazji, szczególnie religijnych, jak np. Pierwsza Komunia w Kościele katolickim, kupuje się piękne, bogate w oprawę wydania Biblii. Czytanie jej jest chwalone, kojarzy się z bezpiecznym, kojącym zajęciem, po którym nic się nie zmienia, prócz może melancholijnego, chwilowego, religijnego uniesienia. Jakże jest to mylące i świadczące o kompletnej niewiedzy tych osób. Biblia jest najbardziej radykalną książką, jaka kiedykolwiek powstała. Jest całkowitym przeciwieństwem tego, czego oczekują nieodrodzeni, cieleśni ludzie. Kiedy psychologia wmawia nam, że alkoholizm to choroba, tak samo złodziejstwo (kleptomania), kłamstwo czy wszeteczeństwo,to Biblia nazywa to po prostu grzechem:

„Albo czy nie wiecie, że niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie łudźcie się! Ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozpustnicy, ani mężołożnicy, ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą. A takimi niektórzy z was byli; aleście obmyci, uświęceni, i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego” (1 Kor 6:9-11).

 Podobnie apostoł Paweł napisał w swoim kolejnym liście, tym razem do Galacjan:

 „Jawne zaś są uczynki ciała, mianowicie: wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta, bałwochwalstwo, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo, zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne; o tych zapowiadam wam, jak już przedtem zapowiedziałem, że ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą” (5:19-21). 

 Tak więc nie są to choroby, a grzechy. Dave Hunt cytując jednego z czołowych psychiatrów powiedział, że zamieniliśmy zbawianie grzesznych dusz na leczenie chorych umysłów. Chrześcijańskie społeczeństwo powinno to wiedzieć. Niestety, wypowiedź Jezusa o wąskiej drodze i ciasnej bramie nabiera tu szczególnego znaczenia. Ludzie są zwiedzeni, że mają się leczyć zamiast pokutować. Na terapiach wmawia się im, że tak naprawdę są dobrzy, że po prostu są chorzy, że nie powinni się oskarżać, bo to nie ich wina. List do Rzymian 3:12-20 nie zostawia złudzeń:

 „Nie ma ani jednego sprawiedliwego, nie masz, kto by rozumiał, nie masz, kto by szukał Boga; wszyscy zboczyli, razem stali się nieużytecznymi, nie masz, kto by czynił dobrze, nie masz ani jednego. Grobem otwartym jest ich gardło, językami swoimi knują zdradę, jad żmij pod ich wargami; usta ich są pełne przekleństwa i gorzkości; nogi ich są skore do rozlewu krwi, spustoszenie i nędza na ich drogach, a drogi pokoju nie poznali. Nie ma bojaźni Bożej przed ich oczami. A wiemy, że cokolwiek zakon mówi, mówi do tych, którzy są pod wpływem zakonu, aby wszelkie usta były zamknięte i aby świat cały podlegał sądowi Bożemu. Dlatego z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony przed nim żaden człowiek, gdyż przez zakon jest poznanie grzechu”.

 Ale zachęca się ludzi, by poznawali samych siebie, odkrywali swój wewnętrzny potencjał. Biblia, tak chętnie darowana w prezencie, mówi: weź swój krzyż, umrzyj na nim dla siebie samego; nie ma mowy o pielęgnowaniu swej cielesności i grzesznej natury.

 ''Gdyż nieposłuszeństwo jest takim samym grzechem, jak czary, a krnąbrność, jak bałwochwalstwo i oddawanie czci obrazom.'' 1 Ks. Samuela 15:23 

 Podstawową rzeczą, prócz wiary oczywiście, jakiej Bóg od nas oczekuje, jest posłuszeństwo. Nie dopuszczalne jest, by podchodzić do Biblii jak do jakichś aforyzmów, sentencji sprawiających, że odbieramy Słowo lekko wbrew jego intencjom, a raczej intencjom Boga, który nam je dał. Biblia nie jest starożytną filozofią, która ma jedynie wzbogacać nas intelektualnie. Jest lustrem, w które gdy zajrzymy, nie możemy pozostać tacy sami. Niestety najczęściej bywa po prostu dodatkiem do martwej religii, a religia nie ma mocy sprawić najważniejszego - zbawić i uratować nas przed Bożym sądem. Dlatego też, gdy Nikodem, faryzeusz żydowski, w nocy przyszedł do Jezusa z zapytaniem o upewnienie się, czy to On jest tym oczekiwanym Mesjaszem, Jezus bezwstępu odpowiedział mu, od czego w ogóle zaczyna się swoją drogę wiary: „Musisz się na nowo narodzić”.

 Nikodem nie miał pojęcia, o czym mówi Jezus. Narodzenie z Ducha jest punktem startowym przejścia ze stanu wojny z Bogiem do pokoju. Dziś nie wielu o tym wie - są oszukiwani przez diabła, przeciwnika wszelkiej prawdy, że wiara w Jezusa jest jakimś mądrościowym kierunkiem filozoficznym, w którym Słowo Boże może być po prostu przydatne w życiu, gdyż podaje kilka mądrych sentencji. Jeżeli takiemu człowiekowi dodamy do tego obrządki religijne, kilka nakazów i zakazów, to mamy oszukanego, nieodrodzonego z Ducha człowieka pędzącego ekspresem do piekła, który nie ma o tym żadnego pojęcia. Slogan, by czytać Biblię, sprawił skutek odwrotny co do podejścia do niej, księga ta została zdegradowana po prostu do wysokiej klasy literatury, do której powinien zajrzeć każdy inteligentny człowiek. Jakże rozmija się to z intencją Boga co do Swego Słowa. Wiara w Jezusa i jego Słowo nie jest bezproduktywna, Jezus powiedział, że powinniśmy policzyć koszty czy stać nas na bycie Jego uczniem. Za bycie chrześcijaninem trzeba zapłacić cenę, powinniśmy być przygotowani na uciski, z ludzkiego punktu widzenia oczekiwać raczej strat niż zysków. Tego na pewno byli świadomi apostołowie, gdy, jak czytamy w Dziejach Apostolskich, zostali wychłostani i zapowiedziano im, by już nigdy nie mówili w imieniu Jezusa.

 Jakże byli szczęśliwi, że Bóg uznał ich godnych, by cierpieć mogli dla imienia Jezusa! Jak bardzo cieszyli się z tego powodu! Jak bardzo poważnie brali wiarę w Zbawiciela! Czy możemy powiedzieć to również o sobie? Czy stać nas na poniesienie strat dla Jezusa? Czy raczej oczekujemy przeżywania chrześcijańskiej subkultury? Wiecie jak to jest ja chodzę do kościoła, a ty na ryby… Ważne by się czymś zająć w wolnym czasie. A w kościele potrafi być tak miło, są znajomi, można się pośmiać, porozmawiać. Miło spędzić czas w niedzielne przedpołudnie. Jeżeli to nas pociąga i są to powody naszego trwania w społeczności, to nie oszukujmy się i lepiej zapiszmy do jakiegoś hobbystycznego kółka. Bóg wymaga od nas, by nasza wiara była w ogniu wypróbowana. On doprowadzi cię do miejsca, gdzie staniesz przed wyborem - stać cię na poniesienie kosztów czy nie? Niech te słowa apostoła z Pierwszego Listu Piotra 1:3-7 będą dla Ciebie zachętą do bezkompromisowego, przepełnionego miłością pójścia za Jezusem:

„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ku dziedzictwu nieznikomemu i 

nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie zachowane jest w niebie dla was, którzy mocą Bożą strzeżeni jesteście przez wiarę w zbawienie, przygotowane do objawienia się w czasie ostatecznym. Weselcie się z tego, mimo że teraz na krótko, gdy trzeba, zasmuceni bywacie różnorodnymi doświadczeniami, ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto, w ogniu wypróbowane, ku chwale i czci, i sławie, gdy się objawi Jezus Chrystus”.

 Trwanie w posłuszeństwie i prawdziwej wierze w Boga, a przy tym kochanie nieprzyjaciół, ludzi którzy źle nam życzą z powodu odrzucenia fałszywej ewangelii, nie zawsze bywa łatwe. Często to nasi najbliżsi, którzy nie chcą zaakceptować tego, że już nie podzielamy ich zdania o wierze i fałszywej drodze do Boga. Często zauważamy to negując np. różne nauki rzymskiego katolicyzmu, które stoją w rażącej sprzeczności ze Słowem Bożym. Nauki takie jak tzw. msza święta, czyściec, modlitwy do Marii są nadal bardzo ważne dla wielu naszych bliskich, którzy potrafią być często bardzo nieprzyjemni, gdy wiedzą, że je odrzuciliśmy. Dla przykładu, gdy cenimy wolę Bożą i nauki Słowa Bożego, to z troską patrzymy na osoby biorące udział we mszy, która zgodnie z nauką Kościoła katolickiego jest kolejną ofiarą Jezusa, tyle że bezkrwawą. Ale przynoszącą zbawienie osobom biorącym w niej udział. Jak sprzeczne jest to z nauczaniem Biblii, gdzie napisane jest, że się wykonało. Jezus złożył ofiarę raz na zawsze i nie można już jej powielać w żaden sposób.

 „Lecz gdy On złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, usiadł po prawicy Bożej, oczekując teraz, aż nieprzyjaciele jego położeni będą jako podnóżek stóp jego. Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświęceni. Poświadcza nam to również Duch Święty; powiedziawszy bowiem: Takie zaś jest przymierze, jakie zawrę z nimi po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich serca i na umysłach ich wypiszę je, dodaje: A grzechów ich i ich nieprawości nie wspomnę więcej. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam nie ma już ofiary za grzech” (Hbr 10:12-18).

 Czynienie tego umniejsza skuteczności ofiary Golgoty i czyni ją niewystarczalną. To jest bluźnierstwo, niestety większość w nie wierzy, mało tego, oczekuje, że my również nadal będziemy wierni i posłuszni tej nauce. Nie jest łatwo zachować się stanowczo, ale z miłością. Jest to jednak możliwe dzięki naszemu Nauczycielowi, który zamieszkał w każdym, kto narodził się z Ducha. 

 Przede wszystkim więc napominam, aby zanosić błagania, modlitwy, prośby, dziękczynienia za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich przełożonych, abyśmy ciche i spokojne życie wiedli we wszelkiej pobożności i uczciwości. Jest to rzecz dobra i miła przed Bogiem, Zbawicielem naszym. 1 List do Tymoteusza 2:1-3

 Jak więc powinno wyglądać normalne, codzienne życie chrześcijanina? To pytanie wydało wiele odpowiedzi. Opcji jest dość dużo i, choć wiele nie jest warte przyjęcia, to sama Biblia podaje nam wskazówkę. Pozwolę sobie tylko zaznaczyć pokrótce pewne opcje, które nie wydają dobrych owoców pomimo dobrych chęci. Jak widać, gorliwość nierozsądna nie jest zalecana. Pisał o tym już król Izraela Salomon w Księdze Przypowieści Salomona, a także apostoł Paweł przytacza przykłady ludzi o nierozsądnej gorliwości. Bardzo łatwo popaść w nierobienie niczego, tego chyba doświadczył każdy z nas w jakimś stopniu. Łatwo jest popaść w niedzielne chrześcijaństwo, zapomnieć, że chrześcijaństwem jest żywa relacja z naszym Zbawicielem. Jeżeli ją mamy, to On nie dopuści byśmy pozostali nieużyteczni. Gdy trwamy w krzewie, to wydajemy owoce, to naturalne, jak zaspokajanie pragnienia. Duch Święty uzdalnia nas poprzez swe dary do bycia błogosławieństwem dla innych w kościele, w domu i wszędzie, gdzie się znajdziemy. Owoce miłości Bożej same się ujawniają w naszym życiu i nie pozostajemy nieużytecznymi robotnikami w Królestwie Bożym.

 Nasze trwanie w Bogu objawia się tam, gdzie jest najtrudniej, w naszym domu, w małżeństwie i życiu rodzinnym. Również z radością powinniśmy budować zbór, w którym Pan nas postawił. Kto bowiem nie ma starania o domownika, jest gorszy od niewierzącego, napisał apostoł Paweł do Tymoteusza (1 Tm. 5:8 ). Cokolwiek robimy, musi wypływać z miłości - 13 rozdział 1 Listu do Koryntian rozwiewa wszelkie wątpliwości w tym temacie. Niestety często popadamy w aktywizm, ja odbieram go jako działanie bez miłości. Aktywista chce po prostu coś robić, nie myśląc, czy ktoś ma z tego pożytek. Często rzeczy materialne przysłaniają dobro i dbanie o zbór. Cegły stają się ważniejsze od ludzi, łatwo jest skrzywdzić człowieka i tej rany nie zaklei się jak dziury w ścianie. Prowadzenie cichego i spokojnego życia, w którym ludzie wokół nas widzą w nas Jezusa, prowadzenie do Niego naszej rodziny, wydawanie owocu wiary i bycie zwiastunem zbawienia dla otoczenia - to jest chyba to, co chciał nam w swych listach przekazać apostoł Paweł.

 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie zachowane jest w niebie dla was, którzy mocą Bożą strzeżeni jesteście przez wiarę w zbawienie, przygotowane do objawienia się w czasie ostatecznym. 1 Piotra 1:3-5

 Jako ludzie, zmagamy się na co dzień z wieloma przeciwnościami. Często przerastają nasze możliwości, nie potrafimy sobie z nimi poradzić. Trudności dnia codziennego potrafią wywołać w człowieku wiele lęku i poczucia braku bezpieczeństwa. Dlatego też ludzie szukają schronienia w Bogu oraz w osobach, które zaleca Kościół rzymski. Jest to bardzo nieprawidłowe, przykre i urąga Bogu. Dlaczego człowiek, zamiast ufać wszechpotężnemu Bogu, wybiera na obrońcę zmarłego człowieka? Wydaje się to nielogiczne i nieracjonalne. Ale często właśnie takie kłamstwo i odrzucenie nauki Pisma Świętego ma miejsce. Aby nie być gołosłownym, przytaczam jedną z takich modlitw:

 Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona. O, Pani nasza, Orędowniczko nasza, Pośredniczko nasza, Pocieszycielko nasza. Z Synem swoim nas pojednaj, Synowi swojemu nas polecaj, swojemu Synowi nas oddawaj. Amen.

 Tego typu modlitwę nawet trudno skomentować. Ona nie jest tylko niebiblijna, ona jest antybiblijna. Nie ma w niej ani jednej nauki ze Słowa Bożego. Osoby, które nadal uważają, że można pogodzić Biblię z rzymskim katolicyzmem, powinny poważnie przemyśleć swoje stanowisko. Jak ma się ta modlitwa do słowa z listu apostoła Piotra, że jesteśmy strzeżeni mocą Bożą przez wiarę w zbawienie? Nie możemy wierzyć w obie te rzeczy, wykluczają się nawzajem jak woda i ogień. Ile ufności okazują Bogu autorzy Psalmów, do kogo uciekali się w obronę? Wydaje się niemożliwe, by aż tak bardzo można było przekręcić naukę Chrystusową. Jezus w Ewangelii Mateusza mówi, jak Ojciec nasz dba o nas, jak się troszczy, jak blisko jest każdego z nas. Czemu to nie wystarcza? Dlaczego ludzie czują się bezpieczniej pod opieką zmarłego, pozbawionego wszechmocy człowieka? Jeżeli nasze życie należy do Boga, to mamy pewność, że On dba o nas, wychowuje i jak potrzeba, to karci. Wszystkie te rzeczy robi z miłości do nas. Wszystko, co czyni w naszym życiu, choć nieraz wydaje się bolesne, wydaje błogi owoc sprawiedliwości, jak napisał autor Listu do Hebrajczyków. W obecnych czasach jest czyniona ogromna kampania przeciw karceniu dzieci, nie można praktycznie nawet dać maluchowi klapsa, gdy jest on potrzebny do jego wychowywania. Bóg inaczej widzi wychowywanie swych dzieci niż humanistyczny człowiek. On karci, ale też leczy, gniewa się, ale przebacza.

 Jeżeli pozostaje ktoś bez karcenia, jest synem wyrodnym, napisano w Słowie. Jeżeli ktoś jest bez karcenia, to musi poważnie się zastanowić, czy jest Bożym dzieckiem. Bo tylko ten ojciec nie karci dziecka, które do niego nie należy. W liście do Koryntian znajdujemy wypowiedź apostoła Pawła, który nakazuje pewnych ludzi wydać szatanowi, by się opamiętali. Często bywa to jedyny sposób, by, poprzez terapię wstrząsową, uratować kogoś od wiecznego potępienia. Tak więc nie wzdrygajmy się przed karceniem, ale wyciągajmy z niego słuszne wnioski. Jak pisze psalmista:

„Gdy sprawiedliwy mnie karze, to jest to łaska, a gdy mnie karci, to jest to jak wyborny olej na głowę, przed którym głowa moja wzdrygać się nie będzie” (Ps 141:5).

Miejmy i my taką postawę.

Kamil Kranc- Zapomniana Droga